#verleidmeniet #verleidmewel

Het Voedingscentrum was ineens trending topic op Twitter. Dingen zijn pas trending topic als er tig mensen tegelijkertijd over tweeten, dus er moest iets aan de hand zijn. Relgevoelig als ik ben, ging ik dat even checken. Het bleek een nieuwe actie te zijn: met de hashtag #verleidmeniet worden consumenten aangemoedigd om te laten zien met welke ongezonde verleidingen zij dagelijks geconfronteerd worden. Volgens het Voedingscentrum is het een bewustwordingsactie over hoe groot het ongezonde aanbod is.

Bron foto

Tja. Wat zal ik dáár nou eens over zeggen?

Tirade van de shampoofles

Lieve doucheproductfabrikanten,

Wij moeten eens even ernstig met elkaar praten.

Er wonen zeven mensen in mijn huis. Vijf meiden, twee jongens. Wij delen één douche. Dat gaat meestal prima. Omdat het teveel moeite is om onze zooi heen en weer te slepen, staat er een verzameling flessen op het richeltje boven de douche. Nou wil ik me weleens vervelen onder de douche, dus laatst ging ik die verzameling onderzoeken en analyseren.

Puristenpraat

Het was maandagochtend, ik had voor het eerst in tijden een dijk van een ochtendhumeur en wilde alleen maar iemand vermoorden en/of met rust gelaten worden. Mijn trein was ook nog eens laat en bleef toen bijna tien minuten te lang staan. Maar ik had een eenpersoonsplek bemachtigd, dus erg veel kon er niet meer verkeerd gaan. Dacht ik. In de tweezits voor me zaten twee meisjes uitgebreid de muzieksmaak van een derde af te fakkelen. Too bad: ik had buiten De Puristen gerekend.

 

100 happy days: 31 - 40

Ik ben nog steeds lekker met 100 happy days bezig. Ook al heb ik vorige week een gastblog geschreven op de blog van Rosa waarin ik ontzettend klaag en zeur: dit positiviteitsproject werkt gewoon ook nog steeds. We zitten inmiddels al op dag 48 maar ik moet jullie dag 31 tot en met 40 nog door de strotjes duwen, dus daar gaan we dan maar weer!

"Ranzige porno"

Een paar weken terug zag ik een nieuwsartikeltje over studentenprostitutie naar aanleiding van een tweedelige 3Onderzoekt docu. Het klonk als iets wat ik wel interessant zou kunnen vinden, dus sloeg ik het op in mijn lijstje van dingen die ik nog moest kijken. Deze week had ik eindelijk weer een keertje tijd, dus zette ik het maar eens aan. Een stukje inleiding: het programma heet "3Onderzoekt: hoe jonge studentes hun studiebeurs aanvullen met betaalde seks" en duurt twee afleveringen. Het programma speelt zich in twee helften af. Je hebt Anne-Mar, die zich verdiept in de highclass studentenescort. En je hebt Johan, die in de wereld van de "normale" studentenprostitutie duikt. En dan natuurlijk de voiceover die alles een beetje aan elkaar babbelt. Dit had echt goed kunnen worden. Maar helaas.

Een brief aan RTL Late Night

Lieve RTLLN,

 

We kennen elkaar nog niet zo goed, want ik heb nooit echt goed naar jullie gekeken. Beetje not done om toe te geven als journalist in spe. We zouden alle actualiteitenprogramma's moeten kijken, vooral als ze (relatief) nieuw en (tot nu toe) behoorlijk succesvol zijn. Maar het is er gewoon nooit van gekomen. Je m'excuse.

 

Gisteravond kwam ik laat thuis van toneelles en was mijn vriendin in mijn kamer. Ze had jullie programma aan staan en zat met een half oog te kijken, het volume laag. Ik pakte mijn tas in voor de volgende dag, legde mijn kleren klaar, deed alle dingen die ik 's avonds doe en maakte me daarna klaar om naar bed te gaan. Toen ik in bed lag te lezen, stond het programma nog steeds aan. Mijn vriendin, die de draad even kwijt was omdat ze met mij praatte, probeerde hem weer op te pakken. 'Ik weet niet zo goed waar ze het nu over hebben. Volgens mij iets met zelfmoord?' Ik herinnerde me een artikel dat ik die dag gelezen had. 'Dat zal dan wel dat Vlaamse onderzoek zijn waar uitgekomen is dat een kwart van de jongeren zichzelf weleens beschadigd heeft.'

 

100 happy days: 21 - 30

Liebe leute, het is weer tijd om jullie mijn geweldige leven door de strot te duwen. Vinden jullie dat leuk? Natuurlijk vinden jullie dat leuk.

 

 

Nippleslip part two

Ik schreef twee weken terug over borsten, naar aanleiding van een nippleslip bij Hollands Next Topmodel. Daar schreef ik onder andere het volgende: "Misschien ben ik de enige, maar als ik me chagrijnig voel, kijk ik soms even naar beneden en van de aanblik van mijn eigen decolleté word ik dan alweer een stuk blijer. Fijn dat jullie daar hangen, dames. Gezellig dat jullie er zijn. Ik kan ze in mooie lingerie stoppen en ze dragen positief bij aan mijn zelfbeeld." Dit geldt nog steeds, maar dat wil niet zeggen dat ik het supertof vind als ANDEREN naar ze kijken. Of dat ik ze op internet wil hebben.

Op maandag, in de trein onderweg naar stage, hield ik een staarwedstrijdje met een jongen die het een fantastisch idee vond om mijn borsten vier stations lang in een ooghoudgreep te nemen. Het mocht niet baten. Wat doe ik als ik geïrriteerd ben? Juist, dan tweet ik.

100 happy days: 11-20

Ik schreef al eerder dat ik de 100happydaychallenge aan het doen ben. Hier kun je lezen hoe de eerste tien dagen waren. Inmiddels zijn we weer een eindje verder dus ik ga gewoon door met jullie al mijn blije gezelligheid door de strot duwen. Niet alles is de hele tijd regenbogen en zonneschijntjes, maar elke dag tenminste één moment lukt nu al twintig dagen! Dag 11 tot en met 20 zie je hieronder. Het collage is weer gemaakt met de app PhotoGrid.

100 happy days: 1-10

Projectjes en ik, we's like peas and carrots (raad de quote en win een paasei!). Dus toen ik van #100happydays hoorde, was ik blij. 100 dagen een foto maken van iets blijs, dat is lekker positief! En wat heb je aan een blog als je mensen er niet tot vervelens toe je zooi op door hun strot duwt? Juist. Geen reet.

 

Nippleslip

Ik loop nogal veel stage op dit moment, en om te voorkomen dat ik drie keer per week om tien uur 's avonds nog zit te bloggen, schrijf ik veel vooruit. Maar soms gebeurt er iets waardoor er een stukje tussendoor "moet". Vandaag is het zover. Jongens, meisjes, we gaan het over borsten hebben.

Wat gebruik ik aan verzorgingsproducten?

Ik word altijd blij van dit soort lijstjes op andersmans blog. Het is interessant om te zien wat mensen allemaal gebruiken. Soms word ik er wel een beetje verdrietig van, dan zie ik meisjes die elke dag een shitload aan zooi op hun gezicht smeren. Meisje toch, je bent van jezelf al mooi, je hebt dat toch allemaal niet nodig? Ik ben niet tegen make-up, maar het moet iets zijn dat je draagt omdat je het wilt, niet omdat je jezelf te lelijk vindt als je het niet draagt.

Zelf gebruik ik dus maar weinig verzorgingsproducten, maar er zijn er wel een paar waar ik echt niet zonder kan wil (laten we even doen alsof ik geen slaaf ben van mijn eigen handcrème!). Hieronder bespreek ik ze met je.

Straatroepers en bananen

Na een lange stagedag verlaat ik om half zes het gebouw in Amsterdam-Noord. Het is een kleine driehonderd meter lopen naar de bushalte. Omdat ik weet dat ik pas tegen acht uur thuis zal zijn en dus dan pas kan avondeten, trek ik een banaan uit mijn tas en eet die onder het lopen op. Ik eet bananen altijd gewoon zoals ze zijn, happen afbijtend tot hij op is. Heel lang had ik niet eens door dat anderen daar bepaalde associaties bij konden hebben. Het is maar een banaan. Maar ook vandaag was het weer raak. Een voorbijfietsende jongen riep: 'Meisje! Hee meisje!' (ik reageerde niet) 'Ik heb ook nog wel wat voor in die mond!', maakte een suggestieve beweging met zijn vingers en fietste weer verder. Dit voorval deelde ik op Twitter, omdat ik nu eenmaal elke scheet op Twitter deel. De reacties die ik erop kreeg, varieerden van "Niet zo origineel" tot "Ik had die banaan in zijn neus geduwd".

Een hoop feministen hebben er al over geschreven en ik vind bijna dat ik niet achter kan blijven: het burgerinitiatief straatintimidatie.

Foto komt hiervandaan

Human Rights Tattoo Project

Ik sta positief tegenover tattoo's. Vanaf mijn zestiende heb ik verschillende ideeën gehad, waarvan sommige langer zijn blijven hangen en/of er nog steeds zijn, en andere na een tijdje toch weer opgegeven zijn. Maar tattoo's zijn duur en daarnaast wil ik meerdere jaren enthousiast zijn geweest over hetzelfde idee voor ik besluit het op mijn huid vast te laten leggen. Toen ik een kleine twee jaar geleden voor het eerst over het Human Rights Tattoo Project hoorde, gold die zelfopgelegde regel al. Dus ik hield de website in de gaten en wachtte.

De foto is afkomstig van Amnesty.nl

Recept: Hummus

Tijdens de Veganchallenge, afgelopen april, was één van mijn grootste ontdekkingen hummus. Ik heb het liefst hartige dingen op brood en vond het lastig dat ik mijn bakje kruidenkaas naar een ander universum moest verbannen. Maar daar was de reddende engel: hummus. Hummus is een spread voor op brood met als basis kikkererwten. Ook na mijn veganchallenge ben ik dit blijven eten (het blijft prima broodbeleg, zeker voor een flexanist!) en vandaag heb ik besloten dat ik het zelf maar eens moest gaan maken. Op internet zijn ongeveer zesduizend recepten voor hummus te vinden, allemaal deels hetzelfde en toch nét weer iets anders. Ik heb uiteindelijk een basisrecept gekozen en dat zelf een beetje aangepast.

Waarom ik het feminisme nodig heb

Iedereen die me ook maar een klein beetje kent, weet dat ik feminist ben. Al heel lang. Regelmatig (en de laatste tijd heel veel vaker dan normaal) krijg ik de vraag waarom ik dat ben. We zijn toch allang klaar? Vrouwen mogen stemmen, een abortus ondergaan, fietsen, hoge functies bekleden, zelf beslissen met wie ze trouwen en in hun eentje reizen. Mannen en vrouwen zijn toch helemaal gelijk in onze huidige maatschappij? Wat mij betreft is dit niet waar. Er zijn nog tienduizend kleine verschillen in benadering en visie, die aangeven dat mannen en vrouwen nog lang niet gelijk zijn. Dus dat is het antwoord dat ik altijd geef. Maar daar gaat dit stuk niet over. Dit stuk gaat een keer over mijn persoonlijke motivatie. Waarom vind ik dat het feminisme nog steeds nodig is?

Spitseksisme

Als ik met het openbaar vervoer reis, zit er meestal een boek in mijn tas. Soms vergeet ik dat of heb ik daar geen zin in. Op die momenten ben ik blij met de overal rondslingerende Metro en Spits. De gratis krantjes worden al in het OV aangeboden zolang ik ermee reis. Op mijn opleiding wordt er een beetje op neergekeken, en dat kan ik best volgen, want het zijn allebei geen kranten waar je je nou enorm intelligent bij voelt. Gelukkig is dat volgens mij ook niet het doel van Metro en Spits. Die zijn er, zoals het op mij overkomt, vooral om een snel (en daardoor soms nogal ongenuanceerd) actualiteitsoverzicht neer te zetten. Hapklare brokjes nieuws, overgoten met een sausjes van columns, entertainmentnieuws en puzzels. Niks mis mee.

Uit de oude doos: Mijn eerste Songfestival

In 2012 keek ik voor het eerst in mijn hele leven het Songfestival. Aangezien ik op dat moment nog webcolumns voor Expreszo schreef en dit onderwerp relevant was, heb ik er een column van gebreid. Voor de gelegenheid sla ik het stof er weer even af.

Ik moet een ernstige bekentenis doen: ik ben een slechte, slechte lesbienne. Twee argumenten: ik moet hard kotsen van bier (en dan bedoel ik bij één slokje, niet bij een delirium) en ik had nog nooit het Songfestival gezien. Met de nadruk op had. Dit jaar is het er namelijk, verrassend genoeg, van gekomen.

Maat 44 is geen misdrijf!

Er gaan al een tijdje geluiden op dat het schoonheidsideaal in de modellenwereld weg moet. Het ideaal van dundunnerdunst, de meisjes die te horen krijgen "dat ze meer opdrachten zouden krijgen als ze een paar kilo af zouden vallen", de uitgemergelde modellen op de catwalk die de twee dagen daarvoor slechts een appel, een halve cracker en een flesje Spa op hebben. Ik vind dit een gezonde ontwikkeling en ik hoop dat hier stappen in gezet gaan worden. Maar is het dan niet een idee om ook een dergelijke ontwikkeling door te gaan voeren in de gewonemensenwereld? En dan mogen ze wat mij betreft beginnen in de kledingzakenwereld. Want daar valt een hoop te verbeteren.

Plaatje via het Pinterestboard "Beauty comes in all shapes and colors"

Veganchallenge: week 3

In april doe ik de veganchallenge. Omdat een actie niet compleet is zonder erover geblogd te hebben, zal ik mijn ervaringen voor jullie bijhouden. Hieronder een overzicht van de derde week.


Ik weet niet zo goed wat ik hier moet typen. Niet dat het niet goed gaat, want het gaat prima. Ik weet gewoon even niet wat ik daar leuk en onderhoudend over kan/moet schrijven. Misschien een stukje tussenevaluatie? Dat is nooit een slecht plan bij projecten, en tenslotte is dit een project.

Veganchallenge: week 2

In april doe ik de veganchallenge. Omdat een actie niet compleet is zonder erover geblogd te hebben, zal ik mijn ervaringen voor jullie bijhouden. Hieronder een overzicht van de tweede week.

'Goedemorgen mevrouw, wilt u onze nieuwe koeken uitproberen?' Regel één van studentenleven: als ze je op het station proefpakketjes, eten of drinken aan willen smeren, pak je het aan en kijk je later wel wat het is. Ik ben weleens aangenaam verrast met miniblikjes ijsthee als het heel warm was of iets anders waarvan ik dacht 'Hee, tof!'. Dus ik nam het pakje koekjes aan en liep naar mijn trein. In de trein bestudeerde ik het label. Het waren koeken met melk erin. Die mocht ik dus niet hebben.

Veganchallenge: week 1

In april doe ik de veganchallenge. Omdat een actie niet compleet is zonder erover geblogd te hebben, zal ik mijn ervaringen voor jullie bijhouden. Hieronder een overzicht van de eerste week. 

Aan het begin van deze week mocht ik nog dierlijke producten. Daar heb ik dan ook even goed misbruik gebruik van gemaakt door yoghurt, een broodje met kaas en ei en een Magnum te eten. Dat ijsje was een symbolische afsluiter: de laatste dierlijke happen voor een heleboel dagen!

Veganchallenge: de voorbereiding

Op één van mijn favoriete twitteraccount zag ik iets dat 'vegan challenge' heette. Als ergens het woord 'challenge' in zit, heb je mijn interesse eigenlijk al gevangen. Ik houd namelijk erg van uitdagingen. Dus surfte ik naar de website www.veganchallenge.nl om te kijken waar we het nu precies over hadden.

Zap weg van de Spelen

Ik ben geen sportfan. Zelf sporten doe ik omdat ik weet dat het gezond voor mijn lijf is (en vooruit, stiekem vind ik de adrenalinekick achteraf ook best wel lekker). Maar je zult mij niet betrappen op het lezen van de sportkatern van de krant, het kijken van Eurosport of allerhande wedstrijden op de televisie en het voeren van gepassioneerde gesprekken “over die 2-1 van zaterdag, was een spannende wedstrijd hè?”. Er is één uitzondering: de Winterspelen. Ik weet niet of het de veelal mooiere setting is (die idyllische sneeuwlandschappen!), de wat mij betreft leukere sporten of het feit dat ik een reden zoek om op koude winterdagen urenlang naar de tv te staren, maar ik vind de Winterspelen leuk. Ik houd bij wanneer mijn lievelingssporten (te weten: kunstschaatsen, slalommen en schansspringen) komen en ik kijk braaf.

Dit jaar doe ik dat echter niet. Mijn televisie blijft uit en mocht ik toevallig langs de Winterspelen klikken, dan zap ik meteen weer verder. Ik zal de zeges bekijken op het journaal, omdat ik daar nu eenmaal niet onderuit kan, maar verder kijk ik niet. Het is mijn versie van stil protest. Dit is het enige wat ik kan doen, en ik zal het dan ook vol overgave doen. Ik boycot de Olympische Winterspelen.

Lez it up

Ik zeg altijd dat labeltjes voor pakjes vleeswaren in het schap van de Albert Heijn zijn. Laat iedereen lekker zelf bepalen wie of wat hij/zij is en wil zijn. Maar laatst heb ik me toch laten verleiden tot het plakken van labels en het indelen in lijstjes. Ik had een gesprekje met iemand over een column die we allebei gelezen hadden, over 'drie typen lesbiennes'. 'Drie?' zei ik. 'Ik weet er echt wel meer!' Schrijf op dan, zei zij. Komt 'ie:

Feestjesnijd

Afgelopen zaterdag had ik eigenlijk een feestje. Eigenlijk, moet ik zeggen, want door niet nader te noemen lichamelijke toestanden leek het me beter om niet te gaan. Dat vond ik enorm jammer, want ik had al zin in dat feestje sinds ik ervoor uitgenodigd was (anderhalve maand eerder). Dus had ik gedurende zaterdagavond en de hele zondag last van iets dat zich het best laat omschrijven als 'feestjesnijd'. k ben niet goed met feestjesnijd. Als er een leuk feestje is, wil ik daar het liefst meteen naartoe. Als ik van tevoren al weet dat ik niet kan gaan, leg ik het gemakkelijk naast me neer. Maar als ik had gepland om te gaan en dan vervolgens om allerlei redenen toch af moet haken, dan ben ik niet te genieten.

Toevallig las ik gisteren 'Giph' van Ronald Giphart (lezen, jongens, is goed voor je, literatuur!) en kwam daarbij de volgende, zeer toepasselijke passage tegen. 'Is het jou wel eens opgevallen dat als je ergens niet bij bent geweest, iedereen altijd om het hardst gaat zitten roepen dat het verschrikkelijk leuk was, terwijl als je ergens wél bij bent geweest, er meestal geen moer aan bleek? Ik ben niet paranoïde, maar volgens mij is het een complot. Volgens mij is het gewoon nooit ergens leuk. Volgens mij doet iedereen alsof het ergens wél leuk is geweest, omdat het leven anders helemáál geen zin meer heeft. Het is natuurlijk verschrikkelijk belangrijk om te kunnen zeggen dat het ergens leuk is geweest tegen iemand die er niet bij was, want als jij iets leuks hebt meegemaakt en een ander niet, dan komt het erop neer dat jij eigenlijk leuker bent dan die ander. En dat is wat ons op de been houdt: de drang leuker te zijn dan de ander.'

Het is maar goed dat dit boek uitgebracht is in 1993, toen er nog geen social media bestond. Anders had Giphart een extra passage aan zijn boek toe kunnen voegen: over de menselijke neiging om de enorme leukheid van het eigen leven op het hele internet te etaleren. Is wel de ultieme manier om te laten zien dat jij eigenlijk veel leuker bent dan de ander. Social media is de grote vijand van feestjes- en levensnijd. Laatst bijvoorbeeld ging ik voor het eerst in twee jaar niet naar Pann Tilburg. En het leek alsof er daar een complot was gesloten: laten we allemaal op facebook zetten hoe ontzettend leuk Pann Tilburg wel niet was! Want de volgende ochtend scrolde ik minstens tien tenenkrommende minuten lang door variaties op 'Pann Tilburg was leuk/top/zeker voor herhaling vatbaar/een superfeestje/helemaal geweldig'.

Maar het gaat niet alleen om feestjesnijd. Op sommige dagen lijken vooral Facebook en Instagram een competitie uitgeschreven te hebben: wie prijst zijn/haar leven het best aan? Foto's van "drankjes doen" met "dinnetjes" (of nog erger: "dinnies"), geposeerde shots van "terrasjes pakken" zodra de eerste zonnestraal zich laat zien, en dat alles vergezeld van hashtags. #genieten #goodlife #fijnleven #echtleuk #vriendinnetjes #cocktails #lekker is tegenwoordig een heel normaal onderschrift bij een foto.

Ik krijg hier a. zin van om tegen mijn pc te schreeuwen 'Hallo, zo leuk is je leven vast niet hoor!' en b. pruilend 'Mijn leven is ook leuk!' te murmelen en in foto's en statusupdates te gaan wedijveren met anderen. Maar dat mag ik van mezelf niet meer doen. Mijn leven is leuk zonder dat ik het op social media hoef uit te smeren.

Ik gebruik mijn twitter- en facebookaccount vooral om te laten zien hoe vreselijk grappig en spitsvondig ik zelf ben. Maar of dat nou veel beter is...

Verlopen tag maar hier dus alsnog

Pas heel recent ontdekte ik dat er soms daadwerkelijk gereageerd wordt op mijn blogposts. Zo vond ik dus twee weken na dato uit dat ik genomineerd ben voor de Liebster Award door Iris. Enorm leuk natuurlijk!

Wat is een Liebster Award? Ja, dat wist ik zelf ook niet. Maar blijkbaar is dat een soort tag die mensen je kunnen geven als je minder dan 200 volgers hebt. Aan dat criterium voldoe ik wel, ik heb er namelijk maar zes (op Bloglovin. Op mijn blog zelfs heb ik er geloof ik nul). Iemand anders kan dan denken 'Ah wat een zielig poppetje, laat ik haar een reden geven om te posten!' en je nomineren voor de Liebster Award. Dan moet je elf vragen beantwoorden die die persoon geformuleerd heeft, zelf elf nieuwe vragen bedenken en elf mensen taggen die die vragen moeten beantwoorden.

Snappen jullie het nog? Ik wel. Dus hier komen mijn antwoorden op de elf vragen van Iris.

1. Omschrijf jezelf in vier woorden
Impulsieve piekeraar, klein hartje.

2. Als je naar iedere plek op de wereld kon gaan, waar zou je dan nu heengaan en waarom?

Ik denk dat ik dan naar Parijs zou gaan. Daar ben ik al vaker geweest, dus misschien zou ik van deze mogelijkheid gebruik moeten maken om een nieuwe en opwindende plek te bezoeken. Maar Parijs is ALTIJD nieuw en opwindend, al kom je er voor de achtendertigste keer. Dus dat.

3. Wat doe je het liefst op een vrije dag?

Uitslapen, uitgebreid douchen met lekker doucheschuim, naar de stad voor een Toscaanse bagel bij de Bagels and Beans, naar de bibliotheek en een lekkere stapel boeken halen, evt in de supermarkt ijsthee en iets te snacken halen als ik dat niet in huis heb, en dan de rest van de dag lezend, Tumblrend en series kijkend doorbrengen. In mijn harembroek.

4. Waar ben je goed in?

Ik kan heel erg goed een probleem maken van helemaal niks. Ik kan ook relatief goed schrijven en zingen. 

5. Wat hoop je onder de kerstboom te vinden?

Materialistisch gezien zou het leuk geweest zijn een iPhone onder de kerstboom te vinden. Emotioneel gezien zou ik graag een beter zelfbeeld gekregen hebben van de kerstman. Maar dat zat er allebei niet in. Er moet wel wat over blijven om voor te werken natuurlijk.

6. Ben je iemand die draagt wat er in de mode is of kies je iets wat bij jou past?

Ik zou onder dreiging van moord of verminking nog niet kunnen zeggen wat er nu in de mode is. Ik trek gewoon aan waar ik me goed in voel en wat ik er leuk uit vind zien. Of dat dan mode is of niet, tja, geen idee.

7. Wat is je grootste wens?
Wereldvrede! Dat was mijn inner Miss. Mijn grootste wens op dit moment is denk ik lekkerder in mijn vel zitten. En mijn studie probleemloos doorlopen natuurlijk.

8. Wat is je favoriete boek?

HAHAHA wat een kutvraag. Dit is net 'Sophie's choice'. Ik vind de Groene Bloem-serie van Floortje Zwigtman erg goed, en 'De hemel begint bij je voeten' van ikkanevennietophaarnaamkomen, en 'De waterspuwer' van Andrew Davidson en 'Via Capello 23' van Christiaan Weijts en alle thrillers van Karen Slaughter en stiekem ook 'De duivel draagt Prada'. Alles.

9. Wat is je favoriete vakantiebestemming?

Iets waar ik de ene dag "cultuur kan snuiven" (ik haat de term maar hou van de activiteit) en de andere dag hersenloos aan zwembad/meer/zee kan gaan liggen bakken. Idealiter dus een historische stad met veel cultuur en straatjes waar ik kan verdwalen, die gelegen is aan een meer/rivier/zee. Of in het bezit van fijne zwembaden/badhuizen.

10. Waar ben je trots op?

Op mijn kuitspieren. En op enkele beslissingen en keuzes van het afgelopen jaar.

11. Wat is je favoriete quote?

'I'm the hero of this story. I don't need to be saved.' - Regina Spektor.

Dan nu mijn eigen elf vragen.

1. Heb/had je een bijnaam? Wat vind je hiervan?

2. Wie of wat stond er op de laatste foto die je maakte?

3. Heb je twitter? Waarom wel/niet?

4. Welk liedje geeft voor jou 2013 het beste weer? Waarom?

5. Wat is je lievelingskleur?

6. Wat is je lievelingseten?

7. Als je moest kiezen tussen nooit meer plassen of nooit meer poepen, wat zou je dan kiezen? (het heeft allebei geen lichamelijke gevolgen, het is niet dat je darmen/blaas ontploffen als je het andere kiest)

8. Waar ben je bang voor?

9. Heb je een geluksgetal? Zo ja, wat is het?

10. Wat is je ideale date?

11. Hou je van drop? 

Ik tag wat van mijn bloglovin-volgers plus nog wat anderen en kom daarmee niet aan elf. Jammer dan. Ik ken te weinig bloggers.

x Marjolein

x Sandra

x Anouk

x Rosa

x Lenneke