zaterdag 3 mei 2014

Maat 44 is geen misdrijf!

Er gaan al een tijdje geluiden op dat het schoonheidsideaal in de modellenwereld weg moet. Het ideaal van dundunnerdunst, de meisjes die te horen krijgen "dat ze meer opdrachten zouden krijgen als ze een paar kilo af zouden vallen", de uitgemergelde modellen op de catwalk die de twee dagen daarvoor slechts een appel, een halve cracker en een flesje Spa op hebben. Ik vind dit een gezonde ontwikkeling en ik hoop dat hier stappen in gezet gaan worden. Maar is het dan niet een idee om ook een dergelijke ontwikkeling door te gaan voeren in de gewonemensenwereld? En dan mogen ze wat mij betreft beginnen in de kledingzakenwereld. Want daar valt een hoop te verbeteren.


Plaatje via het Pinterestboard "Beauty comes in all shapes and colors"


Mensen die me kennen, weten dat ik geen maat 34 heb. En ook geen maat 40. Met mijn maatje 44 val ik in de categorie 'inbetweenie'. Laat je Engelse woordenschat er even op los en dan weet je dat het betekent dat ik ergens tussenin zit. In dit geval tussen de reguliere mode en de grotematenmode. Een inbetweenie is een vrouw met een kledingmaat tussen de 42 en de 48. Ik ben hier niet trots op, ook al weet ik dat ik mijzelf hier niet moedwillig en bewust naartoe gevreten heb. Mijn zelfbeeld is vrij laag, en dat is al probleem genoeg. Dan hoef ik daarnaast niet ook nog eens gestraft te worden door de maatschappij. En in het bijzonder door de kledingbusiness.

Volgens het weblog Style has NO size zijn wij inbetweenies een vergeten groep. De mode gaat aan ons voorbij. In de gemiddelde kledingwinkel kun je als inbetweenie niet slagen, omdat de kleding maar tot maat 42 gaat. In sommige winkels zelfs niet eens zó ver (ik heb het over jullie, Sting! En ook over jullie, Abercrombie & Fitch!). Dus dan moet je naar het handjevol winkels waar ze wél leuke kleding verkopen voor vrouwen met een maatje meer, en dan is het meteen dubbel zo duur. Ja sorry, maar van mijn studiefinanciering kan ik geen spijkerbroek van veertig - zestig euro betalen. Dat wil ik trouwens ook helemaal niet. Ook toen ik slanker was, wilde ik dat niet, maar nu al helemaal niet meer. Want ik voel me gediscrimineerd.

Waarom mogen dunne meisjes wél een broek kunnen scoren voor twee tientjes bij de H&M? Is dit een complot van de kledinggiganten? Willen ze dat we ons in hun kleding gaan hongeren? Is er ergens een geheime meeting geweest, met de topmensen van elke kledingwinkelketen, om een tactiek af te spreken? 'Als we de leuke kleding nou allemaal tot maximaal maat 40-42 laten gaan, dan gaan die dikkerds vanzelf wel afvallen omdat ze in onze kleren willen passen, en dan creeëren we een perfect ras van slanke Übermenschen....' (goed, mijn verbeelding sloeg wat op hol, maar je snapt mijn punt denk ik wel).

In het kort is mijn dilemma nu dus dit: óf ik loop in kleding die me te groot of te klein is en me er daardoor onflatteus en dik(ker) uit laat zien, óf ik kleed me leuk en stap over op een dieet van rijstwafels met smeerkaas en eindeloze glazen kraanwater (omdat het water bij mijn kamerhuur in zit, kan ik dat tenminste betalen!). Ik vind dat twee nogal magere (haha) keuzes, maar op dit moment is het over het algemeen het eerste. En mijn al lage zelfbeeld gaat echter geen fractie omhoog door het dragen van kleding die me niet flatteert.

Dit is een oproep aan kledingzaken, -fabrikanten en alle anderen die er iets over te zeggen hebben. Kijk om je heen. De gemiddelde kledingmaat van de Nederlandse vrouw is tegenwoordig 42-44. Is het dan niet een idee om die vrouwen, en hun voluptueuze zusters, niet langer uit te sluiten in de kledingwereld? Of op zijn minst te zorgen dat ze niet twee tot drie keer meer geld uit moeten geven aan kleding, simpelweg omdat er te weinig fatsoenlijke, betaalbare alternatieven zijn? Dit geeft mij, en mijn inbetweeniezusters met mij, het gevoel dat wij geen mooie kleding mogen dragen. En dát houdt weer het beeld in stand dat dik hetzelfde is als lelijk.

En dat is écht niet waar. Kijk maar eens naar deze pagina en vertel me dan dat dit geen mooie vrouwen zijn. Het zijn schoonheden, stuk voor stuk. Het wandelende bewijs dat wij inbetweenies en big girls niet lelijk zijn. We zijn net zo mooi als ieder ander en we hebben evenveel recht om te kiezen voor de mooiste kleren. Dat wil niet zeggen dat we nooit in ruimvallende shirts en iets te grote spijkerbroeken willen lopen als we ongesteld zijn en ons opgeblazen en oncomfortabel voelen. Maar dan is het een keuze. Nu is het bijna een verplichting. En dat willen we niet meer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten