zaterdag 21 juni 2014

Waarom ik het feminisme nodig heb

Iedereen die me ook maar een klein beetje kent, weet dat ik feminist ben. Al heel lang. Regelmatig (en de laatste tijd heel veel vaker dan normaal) krijg ik de vraag waarom ik dat ben. We zijn toch allang klaar? Vrouwen mogen stemmen, een abortus ondergaan, fietsen, hoge functies bekleden, zelf beslissen met wie ze trouwen en in hun eentje reizen. Mannen en vrouwen zijn toch helemaal gelijk in onze huidige maatschappij? Wat mij betreft is dit niet waar. Er zijn nog tienduizend kleine verschillen in benadering en visie, die aangeven dat mannen en vrouwen nog lang niet gelijk zijn. Dus dat is het antwoord dat ik altijd geef. Maar daar gaat dit stuk niet over. Dit stuk gaat een keer over mijn persoonlijke motivatie. Waarom vind ik dat het feminisme nog steeds nodig is?

Ik denk dat ik elf of twaalf was toen mijn moeder me liet zien hoe ik mijn sleutelbos tussen mijn vingers kon klemmen. Tussen elke twee vingers een sleutel, recht omhoog. Als ik alleen over straat moest en het was laat, vertelde ze me, kon ik dit doen voor ik naar buiten ging. Met mijn gebalde vuist in mijn jaszak zou niemand het zien als het niet nodig was, en als het wél nodig was, nou ja, dan was ik voorbereid. Een tijdje heb ik gedacht dat dit nergens op sloeg en dat mijn moeder overdreef. Op een zeker moment ontdekte ik dat het toch niet zo'n gek idee was. Ik ben inmiddels 21 en ik doe het nog steeds. Als ik 's avonds laat alleen over straat loop, zitten mijn sleutels tussen mijn vingers geklemd in mijn jaszak. Ik voel me nooit 100% veilig.

Een aantal maanden terug ging ik met twee vriendinnen naar de Kiss, het bekendste Nijmeegse LHBT-feestje. Ze waren er nog nooit geweest en ze wilden er ook weleens heen, dus wij gaan. We hadden een ontzettend gezellig avond, waarbij zij met zijn tweeën vooral op het kleine podiumpje dansten met een meute homo's die net zo flawless dansten als zijzelf. 's Nachts, toen we naar buiten liepen, verzuchtte vriendin K. ineens: 'En weet je wat nog het mooiste is? Ik ben de hele avond door niemand in mijn kont geknepen!' Ik dacht dat ze een grap maakte en reageerde met: 'Ja, want dat gebeurt in heterokroegen natuurlijk de heeeeele tijd!' Toen bleek dat ze serieus was. Als zij uitgaat, vertelde ze, wordt ze elke keer één of meerdere keren in haar kont geknepen. Door onbekende jongens. Die denken dat ze aan haar billen mogen komen, alleen omdat die er lekker uitzien. Ik was verbijsterd. Gebeurt dit echt? Ja, dit gebeurt echt.

Kortgeleden had ik een gesprek met een vriend over mannelijkheid, vrouwelijkheid en meer van dat soort dingen. Hij vertelde me toen over iets dat was voorgevallen. Hij was uit geweest met een vriendin en bij het afscheid stond zij erop dat hij haar niet naar huis zou brengen, want dan moest hij nogal omlopen en dat vond ze zielig. Hij zei haar dat dat goed was, maar bleef stiekem toch een paar meter achter haar lopen, omdat hij zeker wilde weten dat ze veilig thuiskwam. Zo'n jongen is het, ik vind dat iets heel positiefs. Ook in dit geval, want het meisje was nog geen kilometer onderweg of ze kwam een jongen tegen, die de kroeg uitkwam en tegen haar aan begon te praten. Hij vroeg of ze zin had om met hem mee naar huis te gaan. De vriend met wie ik praatte, versnelde zijn pas zodat hij bij haar was. Zodra de andere jongen hem zag, vroeg hij "of dit zijn meisje was" en zei meteen "dat hij geen problemen wilde". Zielig genoeg is dat hoe de maatschappij tegenwoordig in elkaar lijkt te zitten. Een vrouw die zegt dat ze geen zin heeft, is een uitdaging. Een jongen die zegt dat dat zijn vriendin is, dat is reden om te stoppen.

En afgelopen zondag zat ik in de trein naar huis. Op een station moesten we een tijdje wachten, dus het groepje uitgelaten feestgangers dat ingestapt was, stond nog deels op het station te roken of was drinken aan het halen. Eén jongen was beduidend dronkener dan de anderen. Ik zat bij het raampje, met mijn oortjes in, hij stond buiten en tikte tegen het raam om mijn aandacht te trekken, stak zijn hand door de opening en probeerde mijn hoofd aan te raken en riep naar me. Toen de trein bijna vertrok, stapte ook hij in, en kwam op de enige lege plek terecht: naast mij. Ik merkte dat hij écht heel erg dronken was en ik hoopte dat als ik hem zou negeren, hij zich op iets anders zou richten. Niet dus. Hij praatte tegen me, ook al had ik oortjes in en verstond ik hem niet, hij tikte tegen mijn arm en hij legde zijn hoofd op mijn schouder. Ik schudde hem af, maar verder bleef ik hem negeren.

Toen hij zijn arm om me heen sloeg, schrok ik al, maar hij deed meer. Met je arm om iemands schouders kun je gemakkelijk bij haar linkerborst, en ach, als je dan toch bezig bent, waarom zou je dan niet je hand over haar dij naar haar kruis schuiven? Ik werd zo kwaad. Ik sloeg zijn hand weg, schreeuwde tegen hem en gaf hem een klap. Door zijn dronkenschap was zijn reactiesnelheid flink vertraagd, dus ik raakte hem vol in zijn gezicht. Vond hij niet leuk. Ik schreeuwde tegen hem, hij schreeuwde tegen mij, en eindelijk kregen zijn vrienden ook door dat er iets aan de hand was. Eén van hen trok hem van het bankje en nam hem mee naar een ander deel van de trein, een andere van zijn vrienden zei tegen me: 'Viel hij je lastig? Je moet je niks van hem aantrekken hoor, hij is de hele dag al vervelend. Drank hè.' Twee stations later stapten ze gelukkig uit, en nog drie stations later kon ik me overstuur in de armen van mijn vriendin storten (die zich rot schrok).

Ik ben 21 jaar en dit was niet de eerste keer dat ik te maken kreeg met seksueel geweld (god wat klinkt dat heftig. Maar het is waar.). Ik voel me niet veilig als ik in mijn eentje over straat loop als het laat is, en ik ben niet de enige. Ik mag bepaalde kledingstukken niet dragen, omdat het "mensen op verkeerde gedachten zou kunnen brengen". Ze zouden me een slet kunnen vinden of denken dat ik gemakkelijk ben. Ik word sowieso beoordeeld op het aantal sekspartners dat ik heb gehad, en het is nooit goed: zijn het er veel, dan ben je een slet, zijn het er weinig, dan ben je preuts en saai. Mij wordt verteld dat ik degene die me zojuist heeft aangerand maar moet negeren, "want hij is de hele dag al vervelend, drank hè". En dat is nog maar een fractie van alles.

Waarom heb ik het feminisme nodig? Waarom verdomme NIET?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten