Eindejaarslijst

In 2013:
...verhuisde ik van het kippenhok waar ik woonde naar een mooie kamer met balkon.
...werd ik aangenomen als adjunct-hoofdredacteur van mijn favoriete blaadje Expreszo.
...hakte ik de knoop door en stopte met de opleiding die ik al twee jaar deed.
...liet ik mijn haar afknippen.
...deed ik heel veel leuke dingen met heel veel leuke mensen op heel veel leuke plekken.
...kreeg ik mijn eerste betaalde schrijfklus ooit.
...nam ik een bibliotheekabonnement én een sportschoolabonnement.
...maakte ik mezelf trots door dingen te doen die eng waren maar moesten gebeuren.
...ging ik weer een dagboek bijhouden.
...bezocht ik eindelijk een concert van Tegan and Sara.
...ging ik naar de Efteling.
...maakte ik nieuwe vrienden en vernieuwde ik oude vriendschappen.
...haalde ik mijn neuspiercing eruit.
...begon ik aan een nieuwe studie waar ik me geweldig op mijn plek voel.
...had ik ruzie met een hoop stomme mensen die eigenlijk niet eens aandacht verdienen in deze blogpost.

In 2014:
...ga ik mijn propedeuse halen.

Alle verdere goede voornemens schuif ik af, want ik ben het geloof in goede voornemens een beetje verloren. De afgelopen jaren maakte ik ze wel altijd, met een van deze twee dingen tot gevolg:
1. Halverwege het jaar ging ik inventariseren en ontdekte ik dat ik alles al afgerond had. Dan is het niet motiverend meer, want wat heb je dan nog aan de rest van je jaar?
2. Halverwege het jaar herinnerde ik me dat ik goede voornemens had en dat ik nog moest beginnen. Dan is het niet motiverend meer, want dan zit je al afgestompt halverwege het jaar en wil je alleen nog maar yolo'en. Ik tenminste wel.

Dus dit jaar kijk ik wel waar ik kom en hoe en met wie en waarom. Het enige wat ik dit jaar op de planning heb staan, is het halen van mijn propedeuse. Over al het andere kan gecorrespondeerd worden.

Beste meneer Hekkens

Ik heb uw brief in de Volkskrant met beleefde interesse gelezen. Daarna ben ik doorgegaan met de orde van mijn dag, maar dat was niet zo makkelijk als het leek. Uw brief raakt mij, en niet op een goede manier. Vandaar deze open brief.

U schrijft dat een huwelijk tussen homoseksuelen de gewoonste zaak van de wereld lijkt, maar dat het nog jong is en zich in de praktijk moet bewijzen. Dat betekent volgens u dat nog moet blijken of relaties binnen een homohuwelijk even duurzaam blijken te zijn als de relaties binnen een conventioneel huwelijk. Ik ben erg geinteresseerd in uw definitie van duurzaam. Een op de drie huwelijken eindigt nog altijd in scheiding. De precieze verhoudingen zijn uiteraard niet bekend bij mij, maar het lijkt me sterk dat dat alleen maar homohuwelijken zijn. Mijn eigen ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik zes jaar oud was (en niet omdat ze homoseksueel bleken te zijn). Een korte inventarisatie heeft opgeleverd dat binnen mijn vriendenkring een groot deel gescheiden ouders heeft. Erg duurzaam zou ik dat niet willen noemen.

Het pijnlijkste is nog wel dat uw hele brief gebouwd is op een onderscheid tussen het homohuwelijk en het heterohuwelijk (oh nee, bij hetero’s heet dat gewoon “huwelijk”). Daar gaan we dan met onze emancipatie. Homo’s zijn gelijk aan hetero’s, zegt iedereen, en ze moeten ophouden met zichzelf apart neerzetten. Want blijkbaar doen ze dat zelf. Maar bij dit soort gevallen worden al die mooie woorden vergeten. Het is hier niet een politiek figuur die overspel heeft gepleegd. Het is een politieke homo die zijn homoseksuele BN’er-echtgenoot heeft bedrogen. Blijkbaar is dat toch een enorm verschil.

Eigenlijk dekt uw kop de lading van waar het scheef zit. Onno Hoes bewijst het homohuwelijk geen goede dienst? Hak dat ‘homo’ er maar af. Onno Hoes bewijst het huwelijk geen goede dienst. De zoveelste publieke persoon die zijn partner bedondert met een ander. De zoveelste breed in de media uitgemeten drama’s tussen twee publieke figuren. De afgelopen jaren zijn er tientallen huwelijken gesneuveld op overspel. Als het ging om bekende mensen, werden ook deze problemen breed uitgemeten in de media. Maar daar zie je dan weer geen brieven over.

Het enige huwelijk dat Onno Hoes geen dienst bewijst door vreemd te gaan, is zijn eigen huwelijk. En dat is zijn eigen verantwoordelijkheid en zijn eigen probleem. Net zoals bij alle anderen die in de loop der eeuwen hun wederhelft belazerd hebben. Of ze nu hetero, homo, bi, burgemeester, BN’er, vuilnisman of journalist zijn.

Met vriendelijke groet,

Marloes Leezer

(de brief van meneer Hekkens is hier te lezen)

In de rij

Ik stond vanmiddag in de rij bij de Albert Heijn om mijn boodschappen af te rekenen. Toen ik een beurtbalkje (zo'n loopbandterritorium afbakenend stuk plastic, dat heeft dus blijkbaar een beschaafde naam) had neergelegd, begon de man achter mij onmiddellijk zijn mandje leeg te laden. De opbrengst: een pak sinaasappel-perziksap, een sixpack Grolsch, een zak zonnebloempitten en zestien (!!) blikjes kattenvoer.

Als ik in de rij bij de supermarkt sta, vind ik het leuk om naar andersmans boodschappen te kijken en op die manier tot een (onterechte) beeldvorming van die persoon te komen. Bij deze betreffende man had ik een beeld van een rommelige en wat rokerige kamer, een oude fauteuil met een stapel boeken en een volle asbak en een kat die zich door de kamer beweegt op die soepele manier die katten nu eenmaal hebben. Naast de stoel zouden een of twee gedeukte en lege bierblikjes liggen, en de zak zonnebloempitten zou open op een tafeltje liggen met de inhoud er half naast. Ook dacht ik aan zomer, voor mij smaakte sinaasappel-perziksap altijd naar zomer. Ik weet ook niet waarom.

Bij de vrouw voor mij in de rij (twee potjes Olvarit fruithap, een pak cracottes, een komkommer, een pot pastasaus, een pak volkorenpasta en een netje uien) had ik een beeld waarbij zij in de keuken de pastasaus had opgezet en ondertussen een jengelde peuter fruithap in zijn smoeltje probeerde te duwen, onder bemoedigende 'Daar komt het vliegtuig!'-geluiden die door haar gebrek aan enthousiasme niet helemaal uit de verf kwamen.

Wat zouden mensen dan van mij denken? Mijn bandopbrengst van vandaag was een pak crackers, een pakje smeerkaas, een bak aardappelsalade, een fles sinaasappelranja, een vegetarische bapao en een tube curry. Bij dit soort boodschappen van mezelf heb ik altijd de neiging om heel verontschuldigend tegen omstanders te zeggen: 'Normaal eet ik heel gezond, ik heb vandaag gewoon geen behoefte om te koken. Ik ben geen typische student, echt niet!'. Maar dat zou een beetje raar zijn.

En waarschijnlijk ben ik toch de enige die conclusies trekt aan de hand van de bandopbrengst van anderen.