Nippleslip part two

Ik schreef twee weken terug over borsten, naar aanleiding van een nippleslip bij Hollands Next Topmodel. Daar schreef ik onder andere het volgende: "Misschien ben ik de enige, maar als ik me chagrijnig voel, kijk ik soms even naar beneden en van de aanblik van mijn eigen decolleté word ik dan alweer een stuk blijer. Fijn dat jullie daar hangen, dames. Gezellig dat jullie er zijn. Ik kan ze in mooie lingerie stoppen en ze dragen positief bij aan mijn zelfbeeld." Dit geldt nog steeds, maar dat wil niet zeggen dat ik het supertof vind als ANDEREN naar ze kijken. Of dat ik ze op internet wil hebben.

Op maandag, in de trein onderweg naar stage, hield ik een staarwedstrijdje met een jongen die het een fantastisch idee vond om mijn borsten vier stations lang in een ooghoudgreep te nemen. Het mocht niet baten. Wat doe ik als ik geïrriteerd ben? Juist, dan tweet ik.

100 happy days: 11-20

Ik schreef al eerder dat ik de 100happydaychallenge aan het doen ben. Hier kun je lezen hoe de eerste tien dagen waren. Inmiddels zijn we weer een eindje verder dus ik ga gewoon door met jullie al mijn blije gezelligheid door de strot duwen. Niet alles is de hele tijd regenbogen en zonneschijntjes, maar elke dag tenminste één moment lukt nu al twintig dagen! Dag 11 tot en met 20 zie je hieronder. Het collage is weer gemaakt met de app PhotoGrid.

100 happy days: 1-10

Projectjes en ik, we's like peas and carrots (raad de quote en win een paasei!). Dus toen ik van #100happydays hoorde, was ik blij. 100 dagen een foto maken van iets blijs, dat is lekker positief! En wat heb je aan een blog als je mensen er niet tot vervelens toe je zooi op door hun strot duwt? Juist. Geen reet.

 

Nippleslip

Ik loop nogal veel stage op dit moment, en om te voorkomen dat ik drie keer per week om tien uur 's avonds nog zit te bloggen, schrijf ik veel vooruit. Maar soms gebeurt er iets waardoor er een stukje tussendoor "moet". Vandaag is het zover. Jongens, meisjes, we gaan het over borsten hebben.

Wat gebruik ik aan verzorgingsproducten?

Ik word altijd blij van dit soort lijstjes op andersmans blog. Het is interessant om te zien wat mensen allemaal gebruiken. Soms word ik er wel een beetje verdrietig van, dan zie ik meisjes die elke dag een shitload aan zooi op hun gezicht smeren. Meisje toch, je bent van jezelf al mooi, je hebt dat toch allemaal niet nodig? Ik ben niet tegen make-up, maar het moet iets zijn dat je draagt omdat je het wilt, niet omdat je jezelf te lelijk vindt als je het niet draagt.

Zelf gebruik ik dus maar weinig verzorgingsproducten, maar er zijn er wel een paar waar ik echt niet zonder kan wil (laten we even doen alsof ik geen slaaf ben van mijn eigen handcrème!). Hieronder bespreek ik ze met je.

Straatroepers en bananen

Na een lange stagedag verlaat ik om half zes het gebouw in Amsterdam-Noord. Het is een kleine driehonderd meter lopen naar de bushalte. Omdat ik weet dat ik pas tegen acht uur thuis zal zijn en dus dan pas kan avondeten, trek ik een banaan uit mijn tas en eet die onder het lopen op. Ik eet bananen altijd gewoon zoals ze zijn, happen afbijtend tot hij op is. Heel lang had ik niet eens door dat anderen daar bepaalde associaties bij konden hebben. Het is maar een banaan. Maar ook vandaag was het weer raak. Een voorbijfietsende jongen riep: 'Meisje! Hee meisje!' (ik reageerde niet) 'Ik heb ook nog wel wat voor in die mond!', maakte een suggestieve beweging met zijn vingers en fietste weer verder. Dit voorval deelde ik op Twitter, omdat ik nu eenmaal elke scheet op Twitter deel. De reacties die ik erop kreeg, varieerden van "Niet zo origineel" tot "Ik had die banaan in zijn neus geduwd".

Een hoop feministen hebben er al over geschreven en ik vind bijna dat ik niet achter kan blijven: het burgerinitiatief straatintimidatie.

Foto komt hiervandaan

Human Rights Tattoo Project

Ik sta positief tegenover tattoo's. Vanaf mijn zestiende heb ik verschillende ideeën gehad, waarvan sommige langer zijn blijven hangen en/of er nog steeds zijn, en andere na een tijdje toch weer opgegeven zijn. Maar tattoo's zijn duur en daarnaast wil ik meerdere jaren enthousiast zijn geweest over hetzelfde idee voor ik besluit het op mijn huid vast te laten leggen. Toen ik een kleine twee jaar geleden voor het eerst over het Human Rights Tattoo Project hoorde, gold die zelfopgelegde regel al. Dus ik hield de website in de gaten en wachtte.

De foto is afkomstig van Amnesty.nl

Recept: Hummus

Tijdens de Veganchallenge, afgelopen april, was één van mijn grootste ontdekkingen hummus. Ik heb het liefst hartige dingen op brood en vond het lastig dat ik mijn bakje kruidenkaas naar een ander universum moest verbannen. Maar daar was de reddende engel: hummus. Hummus is een spread voor op brood met als basis kikkererwten. Ook na mijn veganchallenge ben ik dit blijven eten (het blijft prima broodbeleg, zeker voor een flexanist!) en vandaag heb ik besloten dat ik het zelf maar eens moest gaan maken. Op internet zijn ongeveer zesduizend recepten voor hummus te vinden, allemaal deels hetzelfde en toch nét weer iets anders. Ik heb uiteindelijk een basisrecept gekozen en dat zelf een beetje aangepast.

Waarom ik het feminisme nodig heb

Iedereen die me ook maar een klein beetje kent, weet dat ik feminist ben. Al heel lang. Regelmatig (en de laatste tijd heel veel vaker dan normaal) krijg ik de vraag waarom ik dat ben. We zijn toch allang klaar? Vrouwen mogen stemmen, een abortus ondergaan, fietsen, hoge functies bekleden, zelf beslissen met wie ze trouwen en in hun eentje reizen. Mannen en vrouwen zijn toch helemaal gelijk in onze huidige maatschappij? Wat mij betreft is dit niet waar. Er zijn nog tienduizend kleine verschillen in benadering en visie, die aangeven dat mannen en vrouwen nog lang niet gelijk zijn. Dus dat is het antwoord dat ik altijd geef. Maar daar gaat dit stuk niet over. Dit stuk gaat een keer over mijn persoonlijke motivatie. Waarom vind ik dat het feminisme nog steeds nodig is?

Spitseksisme

Als ik met het openbaar vervoer reis, zit er meestal een boek in mijn tas. Soms vergeet ik dat of heb ik daar geen zin in. Op die momenten ben ik blij met de overal rondslingerende Metro en Spits. De gratis krantjes worden al in het OV aangeboden zolang ik ermee reis. Op mijn opleiding wordt er een beetje op neergekeken, en dat kan ik best volgen, want het zijn allebei geen kranten waar je je nou enorm intelligent bij voelt. Gelukkig is dat volgens mij ook niet het doel van Metro en Spits. Die zijn er, zoals het op mij overkomt, vooral om een snel (en daardoor soms nogal ongenuanceerd) actualiteitsoverzicht neer te zetten. Hapklare brokjes nieuws, overgoten met een sausjes van columns, entertainmentnieuws en puzzels. Niks mis mee.

Uit de oude doos: Mijn eerste Songfestival

In 2012 keek ik voor het eerst in mijn hele leven het Songfestival. Aangezien ik op dat moment nog webcolumns voor Expreszo schreef en dit onderwerp relevant was, heb ik er een column van gebreid. Voor de gelegenheid sla ik het stof er weer even af.

Ik moet een ernstige bekentenis doen: ik ben een slechte, slechte lesbienne. Twee argumenten: ik moet hard kotsen van bier (en dan bedoel ik bij één slokje, niet bij een delirium) en ik had nog nooit het Songfestival gezien. Met de nadruk op had. Dit jaar is het er namelijk, verrassend genoeg, van gekomen.

Maat 44 is geen misdrijf!

Er gaan al een tijdje geluiden op dat het schoonheidsideaal in de modellenwereld weg moet. Het ideaal van dundunnerdunst, de meisjes die te horen krijgen "dat ze meer opdrachten zouden krijgen als ze een paar kilo af zouden vallen", de uitgemergelde modellen op de catwalk die de twee dagen daarvoor slechts een appel, een halve cracker en een flesje Spa op hebben. Ik vind dit een gezonde ontwikkeling en ik hoop dat hier stappen in gezet gaan worden. Maar is het dan niet een idee om ook een dergelijke ontwikkeling door te gaan voeren in de gewonemensenwereld? En dan mogen ze wat mij betreft beginnen in de kledingzakenwereld. Want daar valt een hoop te verbeteren.

Plaatje via het Pinterestboard "Beauty comes in all shapes and colors"

Veganchallenge: week 3

In april doe ik de veganchallenge. Omdat een actie niet compleet is zonder erover geblogd te hebben, zal ik mijn ervaringen voor jullie bijhouden. Hieronder een overzicht van de derde week.


Ik weet niet zo goed wat ik hier moet typen. Niet dat het niet goed gaat, want het gaat prima. Ik weet gewoon even niet wat ik daar leuk en onderhoudend over kan/moet schrijven. Misschien een stukje tussenevaluatie? Dat is nooit een slecht plan bij projecten, en tenslotte is dit een project.

Veganchallenge: week 2

In april doe ik de veganchallenge. Omdat een actie niet compleet is zonder erover geblogd te hebben, zal ik mijn ervaringen voor jullie bijhouden. Hieronder een overzicht van de tweede week.

'Goedemorgen mevrouw, wilt u onze nieuwe koeken uitproberen?' Regel één van studentenleven: als ze je op het station proefpakketjes, eten of drinken aan willen smeren, pak je het aan en kijk je later wel wat het is. Ik ben weleens aangenaam verrast met miniblikjes ijsthee als het heel warm was of iets anders waarvan ik dacht 'Hee, tof!'. Dus ik nam het pakje koekjes aan en liep naar mijn trein. In de trein bestudeerde ik het label. Het waren koeken met melk erin. Die mocht ik dus niet hebben.

Veganchallenge: week 1

In april doe ik de veganchallenge. Omdat een actie niet compleet is zonder erover geblogd te hebben, zal ik mijn ervaringen voor jullie bijhouden. Hieronder een overzicht van de eerste week. 

Aan het begin van deze week mocht ik nog dierlijke producten. Daar heb ik dan ook even goed misbruik gebruik van gemaakt door yoghurt, een broodje met kaas en ei en een Magnum te eten. Dat ijsje was een symbolische afsluiter: de laatste dierlijke happen voor een heleboel dagen!