Tirade van de shampoofles

Lieve doucheproductfabrikanten,

Wij moeten eens even ernstig met elkaar praten.

Er wonen zeven mensen in mijn huis. Vijf meiden, twee jongens. Wij delen één douche. Dat gaat meestal prima. Omdat het teveel moeite is om onze zooi heen en weer te slepen, staat er een verzameling flessen op het richeltje boven de douche. Nou wil ik me weleens vervelen onder de douche, dus laatst ging ik die verzameling onderzoeken en analyseren.

Puristenpraat

Het was maandagochtend, ik had voor het eerst in tijden een dijk van een ochtendhumeur en wilde alleen maar iemand vermoorden en/of met rust gelaten worden. Mijn trein was ook nog eens laat en bleef toen bijna tien minuten te lang staan. Maar ik had een eenpersoonsplek bemachtigd, dus erg veel kon er niet meer verkeerd gaan. Dacht ik. In de tweezits voor me zaten twee meisjes uitgebreid de muzieksmaak van een derde af te fakkelen. Too bad: ik had buiten De Puristen gerekend.

 

100 happy days: 31 - 40

Ik ben nog steeds lekker met 100 happy days bezig. Ook al heb ik vorige week een gastblog geschreven op de blog van Rosa waarin ik ontzettend klaag en zeur: dit positiviteitsproject werkt gewoon ook nog steeds. We zitten inmiddels al op dag 48 maar ik moet jullie dag 31 tot en met 40 nog door de strotjes duwen, dus daar gaan we dan maar weer!

"Ranzige porno"

Een paar weken terug zag ik een nieuwsartikeltje over studentenprostitutie naar aanleiding van een tweedelige 3Onderzoekt docu. Het klonk als iets wat ik wel interessant zou kunnen vinden, dus sloeg ik het op in mijn lijstje van dingen die ik nog moest kijken. Deze week had ik eindelijk weer een keertje tijd, dus zette ik het maar eens aan. Een stukje inleiding: het programma heet "3Onderzoekt: hoe jonge studentes hun studiebeurs aanvullen met betaalde seks" en duurt twee afleveringen. Het programma speelt zich in twee helften af. Je hebt Anne-Mar, die zich verdiept in de highclass studentenescort. En je hebt Johan, die in de wereld van de "normale" studentenprostitutie duikt. En dan natuurlijk de voiceover die alles een beetje aan elkaar babbelt. Dit had echt goed kunnen worden. Maar helaas.

Een brief aan RTL Late Night

Lieve RTLLN,

 

We kennen elkaar nog niet zo goed, want ik heb nooit echt goed naar jullie gekeken. Beetje not done om toe te geven als journalist in spe. We zouden alle actualiteitenprogramma's moeten kijken, vooral als ze (relatief) nieuw en (tot nu toe) behoorlijk succesvol zijn. Maar het is er gewoon nooit van gekomen. Je m'excuse.

 

Gisteravond kwam ik laat thuis van toneelles en was mijn vriendin in mijn kamer. Ze had jullie programma aan staan en zat met een half oog te kijken, het volume laag. Ik pakte mijn tas in voor de volgende dag, legde mijn kleren klaar, deed alle dingen die ik 's avonds doe en maakte me daarna klaar om naar bed te gaan. Toen ik in bed lag te lezen, stond het programma nog steeds aan. Mijn vriendin, die de draad even kwijt was omdat ze met mij praatte, probeerde hem weer op te pakken. 'Ik weet niet zo goed waar ze het nu over hebben. Volgens mij iets met zelfmoord?' Ik herinnerde me een artikel dat ik die dag gelezen had. 'Dat zal dan wel dat Vlaamse onderzoek zijn waar uitgekomen is dat een kwart van de jongeren zichzelf weleens beschadigd heeft.'

 

100 happy days: 21 - 30

Liebe leute, het is weer tijd om jullie mijn geweldige leven door de strot te duwen. Vinden jullie dat leuk? Natuurlijk vinden jullie dat leuk.

 

 

Nippleslip part two

Ik schreef twee weken terug over borsten, naar aanleiding van een nippleslip bij Hollands Next Topmodel. Daar schreef ik onder andere het volgende: "Misschien ben ik de enige, maar als ik me chagrijnig voel, kijk ik soms even naar beneden en van de aanblik van mijn eigen decolleté word ik dan alweer een stuk blijer. Fijn dat jullie daar hangen, dames. Gezellig dat jullie er zijn. Ik kan ze in mooie lingerie stoppen en ze dragen positief bij aan mijn zelfbeeld." Dit geldt nog steeds, maar dat wil niet zeggen dat ik het supertof vind als ANDEREN naar ze kijken. Of dat ik ze op internet wil hebben.

Op maandag, in de trein onderweg naar stage, hield ik een staarwedstrijdje met een jongen die het een fantastisch idee vond om mijn borsten vier stations lang in een ooghoudgreep te nemen. Het mocht niet baten. Wat doe ik als ik geïrriteerd ben? Juist, dan tweet ik.

100 happy days: 11-20

Ik schreef al eerder dat ik de 100happydaychallenge aan het doen ben. Hier kun je lezen hoe de eerste tien dagen waren. Inmiddels zijn we weer een eindje verder dus ik ga gewoon door met jullie al mijn blije gezelligheid door de strot duwen. Niet alles is de hele tijd regenbogen en zonneschijntjes, maar elke dag tenminste één moment lukt nu al twintig dagen! Dag 11 tot en met 20 zie je hieronder. Het collage is weer gemaakt met de app PhotoGrid.

100 happy days: 1-10

Projectjes en ik, we's like peas and carrots (raad de quote en win een paasei!). Dus toen ik van #100happydays hoorde, was ik blij. 100 dagen een foto maken van iets blijs, dat is lekker positief! En wat heb je aan een blog als je mensen er niet tot vervelens toe je zooi op door hun strot duwt? Juist. Geen reet.

 

Nippleslip

Ik loop nogal veel stage op dit moment, en om te voorkomen dat ik drie keer per week om tien uur 's avonds nog zit te bloggen, schrijf ik veel vooruit. Maar soms gebeurt er iets waardoor er een stukje tussendoor "moet". Vandaag is het zover. Jongens, meisjes, we gaan het over borsten hebben.

Wat gebruik ik aan verzorgingsproducten?

Ik word altijd blij van dit soort lijstjes op andersmans blog. Het is interessant om te zien wat mensen allemaal gebruiken. Soms word ik er wel een beetje verdrietig van, dan zie ik meisjes die elke dag een shitload aan zooi op hun gezicht smeren. Meisje toch, je bent van jezelf al mooi, je hebt dat toch allemaal niet nodig? Ik ben niet tegen make-up, maar het moet iets zijn dat je draagt omdat je het wilt, niet omdat je jezelf te lelijk vindt als je het niet draagt.

Zelf gebruik ik dus maar weinig verzorgingsproducten, maar er zijn er wel een paar waar ik echt niet zonder kan wil (laten we even doen alsof ik geen slaaf ben van mijn eigen handcrème!). Hieronder bespreek ik ze met je.

Straatroepers en bananen

Na een lange stagedag verlaat ik om half zes het gebouw in Amsterdam-Noord. Het is een kleine driehonderd meter lopen naar de bushalte. Omdat ik weet dat ik pas tegen acht uur thuis zal zijn en dus dan pas kan avondeten, trek ik een banaan uit mijn tas en eet die onder het lopen op. Ik eet bananen altijd gewoon zoals ze zijn, happen afbijtend tot hij op is. Heel lang had ik niet eens door dat anderen daar bepaalde associaties bij konden hebben. Het is maar een banaan. Maar ook vandaag was het weer raak. Een voorbijfietsende jongen riep: 'Meisje! Hee meisje!' (ik reageerde niet) 'Ik heb ook nog wel wat voor in die mond!', maakte een suggestieve beweging met zijn vingers en fietste weer verder. Dit voorval deelde ik op Twitter, omdat ik nu eenmaal elke scheet op Twitter deel. De reacties die ik erop kreeg, varieerden van "Niet zo origineel" tot "Ik had die banaan in zijn neus geduwd".

Een hoop feministen hebben er al over geschreven en ik vind bijna dat ik niet achter kan blijven: het burgerinitiatief straatintimidatie.

Foto komt hiervandaan

Human Rights Tattoo Project

Ik sta positief tegenover tattoo's. Vanaf mijn zestiende heb ik verschillende ideeën gehad, waarvan sommige langer zijn blijven hangen en/of er nog steeds zijn, en andere na een tijdje toch weer opgegeven zijn. Maar tattoo's zijn duur en daarnaast wil ik meerdere jaren enthousiast zijn geweest over hetzelfde idee voor ik besluit het op mijn huid vast te laten leggen. Toen ik een kleine twee jaar geleden voor het eerst over het Human Rights Tattoo Project hoorde, gold die zelfopgelegde regel al. Dus ik hield de website in de gaten en wachtte.

De foto is afkomstig van Amnesty.nl

Recept: Hummus

Tijdens de Veganchallenge, afgelopen april, was één van mijn grootste ontdekkingen hummus. Ik heb het liefst hartige dingen op brood en vond het lastig dat ik mijn bakje kruidenkaas naar een ander universum moest verbannen. Maar daar was de reddende engel: hummus. Hummus is een spread voor op brood met als basis kikkererwten. Ook na mijn veganchallenge ben ik dit blijven eten (het blijft prima broodbeleg, zeker voor een flexanist!) en vandaag heb ik besloten dat ik het zelf maar eens moest gaan maken. Op internet zijn ongeveer zesduizend recepten voor hummus te vinden, allemaal deels hetzelfde en toch nét weer iets anders. Ik heb uiteindelijk een basisrecept gekozen en dat zelf een beetje aangepast.

Waarom ik het feminisme nodig heb

Iedereen die me ook maar een klein beetje kent, weet dat ik feminist ben. Al heel lang. Regelmatig (en de laatste tijd heel veel vaker dan normaal) krijg ik de vraag waarom ik dat ben. We zijn toch allang klaar? Vrouwen mogen stemmen, een abortus ondergaan, fietsen, hoge functies bekleden, zelf beslissen met wie ze trouwen en in hun eentje reizen. Mannen en vrouwen zijn toch helemaal gelijk in onze huidige maatschappij? Wat mij betreft is dit niet waar. Er zijn nog tienduizend kleine verschillen in benadering en visie, die aangeven dat mannen en vrouwen nog lang niet gelijk zijn. Dus dat is het antwoord dat ik altijd geef. Maar daar gaat dit stuk niet over. Dit stuk gaat een keer over mijn persoonlijke motivatie. Waarom vind ik dat het feminisme nog steeds nodig is?