dinsdag 6 mei 2014

Uit de oude doos: Mijn eerste Songfestival

In 2012 keek ik voor het eerst in mijn hele leven het Songfestival. Aangezien ik op dat moment nog webcolumns voor Expreszo schreef en dit onderwerp relevant was, heb ik er een column van gebreid. Voor de gelegenheid sla ik het stof er weer even af.

Ik moet een ernstige bekentenis doen: ik ben een slechte, slechte lesbienne. Twee argumenten: ik moet hard kotsen van bier (en dan bedoel ik bij één slokje, niet bij een delirium) en ik had nog nooit het Songfestival gezien. Met de nadruk op had. Dit jaar is het er namelijk, verrassend genoeg, van gekomen.
Voorheen heb ik het Songfestival altijd bewust aan me voorbij laten gaan. Negen van de tien keer wist ik niet eens dat het weer die tijd was. Pas wanneer RTL Ontbijtnieuws trots meldde wie de kandidaat was, werd ik me er weer even van bewust dat het bestond. Om het daarna snel uit mijn hoofd te bannen.

De situatie escaleerde in 2010. Ik werkte in een winkel en mijn collega heeft enkele weken achter elkaar met grote regelmaat ‘SJAALAALIE SJAALAALAAA SJAALAALIE SJAALAALAAA GAAT NIET UIT MUN KOP!!’ staan blèren tijdens het dweilen na sluitingstijd. Tot mijn spijt ging het toen ook niet meer uit míjn kop. Met als gevolg dat ik voorgoed een banvloek op dat hele Songfestival plaatste. Bijna 2 jaar heb ik het bestaan systematisch ontkend.

Dit jaar is daar verandering in gekomen. Mijn vriendin kwam namelijk met het leuke idee om de uitzending op donderdag te kijken, om Nederland aan te moedigen, vaderlandsliefde and so on. Ik verwachtte er niet veel van, want hoe leuk ze ook is: NIEMAND kon mij toch van mijn Songfestivalhaat afhelpen?

Natuurlijk was ik voor het gemak even vergeten dat we het hier hebben over het meisje dat alles voor elkaar krijgt. Een voorbeeld: ze heeft het gepresteerd om mij, voetbalhaatster sinds mijn geboorte, naar Vitesse – AZ te slepen. Goeie zet, want ik vond het echt leuk en tegenwoordig kijk ik zelfs vrijwillig wedstrijden op televisie. Als ze dat voor elkaar kreeg, moest een beetje Songfestival ook wel lukken.

Dus wij voor de televisie op donderdag. Met magnetronpopcorn, want daarmee overleef je alles (en stiekem had ik bij mezelf ook bedacht dat ik nu munitie had als ik iets naar het scherm wilde gooien vanwege de bedroevende prestaties). In eerste instantie was ik wat onwillig, maar gedurende het programma kwam ik losser en losser. Guess what: ook dit vond ik leuk.

Van die hele indianentooi snapte ik dan weer geen bal. En die bakken met vuur ook niet. En van die boerenheikneuters met kaakbrekende smiles al helemaal niet. Het leidde me ontzettend af van het liedje, dat eigenlijk best leuk was. Ik denk dat we een betere indruk hadden gemaakt zonder drie kippen aan een lintje op het zwartgelokte hoofd van onze kandidate. Misschien waren we dan iets hoger geëindigd. Maar hee, dat kan aan mij liggen, ik heb hier geen ervaring mee.

De finale zaterdag was helemaal leuk. Niet dat ik nu zo onder de indruk was van de optredens, maar we hielden een eigen beoordelingsformulier bij met een kleurrijke beschrijving van de act (Cyprus (5 wulpse wezens + teveel lipstick), Roemenie (act is leip, leuk jurkje) en Spanje (intense Spaanse vrouw met hipsterknot)) en een cijferwaardering.

En nu? Nu draai ik het liedje van IJsland grijs (want stiekem vond ik dat gewoon het beste) en vind ik dat hele Songfestival zo stom nog niet. Het is in elk geval goed geweest voor twee avonden hilariteit, af en toe goedkeurende knikjes en af en toe alleen maar kunnen lachen omdat het zo tragisch was.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten