Ik ben geen sportfan. Zelf sporten doe ik omdat ik weet dat het gezond voor mijn lijf is (en vooruit, stiekem vind ik de adrenalinekick achteraf ook best wel lekker). Maar je zult mij niet betrappen op het lezen van de sportkatern van de krant, het kijken van Eurosport of allerhande wedstrijden op de televisie en het voeren van gepassioneerde gesprekken “over die 2-1 van zaterdag, was een spannende wedstrijd hè?”. Er is één uitzondering: de Winterspelen. Ik weet niet of het de veelal mooiere setting is (die idyllische sneeuwlandschappen!), de wat mij betreft leukere sporten of het feit dat ik een reden zoek om op koude winterdagen urenlang naar de tv te staren, maar ik vind de Winterspelen leuk. Ik houd bij wanneer mijn lievelingssporten (te weten: kunstschaatsen, slalommen en schansspringen) komen en ik kijk braaf.
Dit jaar doe ik dat echter niet. Mijn televisie blijft uit en mocht ik toevallig langs de Winterspelen klikken, dan zap ik meteen weer verder. Ik zal de zeges bekijken op het journaal, omdat ik daar nu eenmaal niet onderuit kan, maar verder kijk ik niet. Het is mijn versie van stil protest. Dit is het enige wat ik kan doen, en ik zal het dan ook vol overgave doen. Ik boycot de Olympische Winterspelen.
Daar stonden we dan, in april 2013, duizend stemmen sterk, te demonstreren tegen Poetin, het Russische mensenrechtenbeleid in het algemeen en de anti-homowet in het bijzonder. We schreeuwden, zongen, luisterden naar toespraken en lieten zien hoe sterk en aanwezig we zijn. En wat doet onze eigen Nederlandse overheid een paar maanden later? Stuurt de zwaarst mogelijke delegatie naar Rusland. Niet koning Willem-Alexander en minister-president Rutte, wat nog een relatief begrijpelijke afvaardiging zou zijn. Maar het complete koningspaar én de minister-president én minister Schippers van Sport. Dat was één van de eerste keren in mijn leven dat ik me beschaamd voelen een Nederlandse te zijn.
Meerdere landen, zoals Frankrijk en de Verenigde Staten, sturen de sleutelfiguren niet mee. Hollande gaat niet, president Obama en vice-president Biden gaan niet. Wel sturen zij o.a. Billy Jean King met de Amerikaanse delegatie mee. King is een openlijk lesbische ex-tennisster. Twee dagen voor vertrek werd bekend dat King toch niet mee zou gaan naar Sotsji, omdat haar moeder op sterven lag. Goede reden. En het hoefde ook niet echt meer: het statement was gemaakt. Amerika zou zijn leiders niet sturen en in plaats daarvan Poetin een openlijke lesbienne op zijn dak sturen. Dikke middelvinger naar de homopropaganda.
Goed, ons land stuurt dus een van de zwaarste van alle delegaties naar Sotsji. Ondanks de stem van het volk, ondanks de protesten en ondanks de handtekeningen die het COC inzamelde tegen deze delegatie. Onder de smoes “Als we er niet zijn, kunnen we ook de dialoog niet aangaan” zal de Nederlandse delegatie de sport bekijken en zich de Russische wodka goed laten smaken. Prima, weten we ook weer hoeveel invloed we in Nederland nu eigenlijk precies hebben. Maar denk vooral niet dat we het hierbij gaan laten zitten.
We hebben maar weinig middelen tot onze beschikking. Eigenlijk helemaal geen. Want wat kunnen wij nou doen, kleine Nederlanders? Nog een demonstratie houden? Er zijn gisteren ritueel kaarsjes aangestoken bij het homomonument, bij wijze van alternatieve opening van de Spelen. Ik heb de foto’s gezien en de verhalen gehoord. Het was mooi en indrukwekkend. Maar ik denk niet dat meneer Poetin er wakker van zal liggen. Hij zal ook niet wakker liggen van het feit dat ik en vele anderen deze weken voorbij de Spelen zullen zappen zonder te blijven kijken. Maar goedbeschouwd gáát het ook helemaal niet om hem. Het gaat om ons.
Het voelt verkeerd voor mij om de Spelen te gaan kijken nadat ik maanden demonstreerde, vlammende betogen schreef en krantenartikelen verzamelde over de huidige situatie voor de Russische LHBT’ers. Ik zou mezelf nooit meer serieus nemen als ik het zou doen, maar daarnaast zou ik het ook mentaal niet kunnen. We weten hoe de situatie is voor de Russische LHBT’ers, hoe zij lijden en bang zijn. Om dan vervolgens de Spelen te gaan kijken, voelt voor mij alsof ik al mijn normen en waarden opzij schuif voor een uurtje ontspanning. En dat kan ik niet. Het is niet eens meer een kwestie van dat ik niet wíl kijken, ik kán de Spelen niet kijken. Omdat ik te zeer geloof in de rechten van mensen en in gelijkheid.
Alles waar ik in geloof, wordt in Rusland stelselmatig aan de laars gelapt. Dan lap ik stelselmatig die hele Spelen aan mijn laars. Ze zullen er misschien inderdaad niks van voelen, maar daar gaat het mij allang niet meer om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten